Hekla Kollmar

Gersemar. Efnið er göfugt og gjöfult. Það er rómantík í þessu öllu saman.

Þetta er popplag. Þetta er snerting, hneiging. Óvænt stefnumót.

Við sjáum sjálf okkur í hlutum þegar þeir taka veröldina inn í sig. Skreyta sig með ummerkjum viðkomu okkar. Strengurinn á milli lýsist upp.

Lifum okkur inn í kökuskreytinguna, inn í háu nótuna í karaókí. Munum borðann bundinn í slaufu, sogblettinn, umslagið.

Melódramatíkin lifir sig svo inn í sjálfa sig að hún ljómar. Stingdu henni í flauelsfóðraðan vasann.

//

Treasures. The material is dignified and open-handed. It‘s all romantic.

This is a pop song. This is a touch, a curtsey. An unexpected rendezvous.

We see ourselves in objects when they take the world inside themselves. Decorate themselves with traces of our touch. Light up the devotion.

Let us believe in the cake decoration, in the high note in karaoke. Let us remember the ribbon tied into a bow, the hickey, the envelope.

The melodrama believes so fully in itself that it beams. Stash it in your velvet-lined pocket.

Verk í þrívídd: Hermann Valssonrn

Myndir á verkum: Sisters Lumière