Martina Priehodová

Martina Priehodová er slóvakískur margmiðlunar- listamaður sem vinnur með ýmis málefni í list sinni eins og að verða, náin vistkerfi, persónugervingu, sjálfsmynd og eigið siðferði. Hún nálgast þessi viðfangsefni og spurningar með því að nota mat og leir sem efnivið.

Gamlar hendur hennar sópuðu hveitikvörninni saman, fleyttu rjómanum ofan af
mjólkurkönnunni í kjallaranum og skófu síðasta smjörbitann af disknum.
Hún hnoðaði deigið í skál við dauft kertaljós.

Út kom hringlaga, uppþembdur brauðkarl, steiktur þar til hann varð bleikur á lit.

Brauðkarlinn var svo upptekinn af sjálfum sér að hann rúllaði í burtu, burt frá gömlu höndunum hennar og svöngum eiginmanni. Brauðkarlinn fór í gegnum skóginn og rakst þar á margar lífverur. Hann hljóp fram úr þeim öllum, sigri hrósandi. Vegna þess að hann treysti slægum ref í blindni þá missti hann næstum höfuðið. Loksins náði broddgöltur honum, til þess eins að skila honum heim aftur.

Slóvakíska útgáfan af þessari sögu gefur til kynna að brauðkarlinn (á slóvakísku: pampúch) hafi snúið aftur heim til þess að gleðja aldraða brauðgerðarfólkið, skapara sína. Þannig lýkur sögunni, en án efa borðuðu hjónin brauðkarlinn.

Ef maður er það sem maður borðar, innbyrgði þá brauðgerðarfólkið í sig hroka sköpunar sinnar?

Með því að skoða umbreytingu brauðkarlsins, þá rýni ég í innsetningu minni í þætti eins og; heilindi, lífsviðurværi, fávisku og tilverurétt jafnt brauðs sem og manna. Samspil þeirra hlutgerist sem yfirfullur en innilokaður hlutur, vísir að brauði sem kippist til í gerjun sinni með stökkar húðleyfar og samanlímdar stoðir í stað hryggjaliða í hrygg sem ekki er í réttum hlutföllum.

Martina Priehodová is a Slovak multimedia artist who explores themes such as becoming, intimate ecologies, embodiment, identity and personal ethics. She approaches these topics and resonant questions with food and clay at hand.

Her old hands swept the flour mill, skimmed the cream off the top of the lone milk jug in the cellar, and scraped the last bit of butter from the dish. She kneaded the dough in a bowl by the dim candlelight.

Out came a round, puffy bread man, fried till pink.

So full of himself was the bread man that he rolled away, away from her old hands and her hungry- mouthed husband.

Through the forest, the bread man went, encountering many creatures. He outran them all, boasting. Blindly trusting the cunning fox, he almost lost his head. At last, a hedgehog caught him, only to return him home.

The Slovak version of this story suggests that the bread man (Slovak: pampúch) returned home to bring joy to his elderly makers. The story ends there, but undoubtedly, the couple ate the bread man.

If one is what one eats, did the makers absorb their creation’s arrogance?

Through the transformation of the bread man, my installation delves into integrity, sustenance, foolishness, and potentiality of bread and men alike. Their interplay materialises as an overspilling constrained object, a jiggling yet-to-be bread, a brittle skin-like residue, and glueing support in place of disks in a disproportionate spine.