Væri ég fleygur fugl // Lára Margrétardóttir

Fylgja
1
pokinn utan um fóstur
2
draugur eða andi sem fylgir manni

Þessi sýning er mynd af móður minni, tilraun mín til endursköpunar. Hún er breytileg eftir tíma, tíðahringnum, tilfinningum og ákvörðunum hvers augnabliks.

Mæður okkar eru órjúfanlegur partur af því að vera til – gátt okkar í þennan heim. Ósýnilegur naflastrengurinn teygir sig út fyrir veggina þar sem lungun snerta fyrst andrúmsloftið, þar sem strengurinn er klipptur með örsmáum skærum – meira þarf ekki til að holdið slitni í sundur og rjúfi þar með lifandi þráðinn sem fléttaði saman móður og barn í 9 mánuði – en þó að naflastrengurinn sé slitinn í sundur, hann skreppi saman í harðan bolta í nafla barnsins og endi sem brún flyksa af minningu í gullhúðuðu skríni – er hann órjúfanlegur. En hver er móðirin þegar holdið sem tengdi okkur er tætt í sundur? Þegar hún og við tvístrumst í fyrsta og síðasta skipti, hún ekki lengur verndarhylkið okkar, við ekki lengur sníkjudýr. Tvær aðskildar verur að eilífu bundnar. Hver var hún? C

Ég sópa saman mylsnu – minningum, draumum, sögum, orðum – og bý til hola afsteypu af manneskju. Set mig í hlutverk skaparans, myndin af mömmu minni verður óhjákvæmilega mynd af mér, mæðgur steyptar saman í síbreytilegu bútasaumsteppi.

Ráðgáta án svars, ferðalag án leiðarenda – lásarnir eru horfnir, ryðgaðir, búnir að molna niður í duft. Fuku með haustvindunum og við vitum að það er engin leið til að raða brotunum saman, þau eru horfin, í sjónum, á snæviþöktum tindum milli fjarða, í skýjunum. Mögulega náum við að gægjast í gegn um strik af rifu og upplifað einhvern sannleik – raðað upp brotunum sem hún skildi eftir fyrir okkur til að gera úr okkar eigin klippimynd, afskræmda og fagra.