einn góður grautur // the fierce magic hill of high joy and tremendous chaos

Ásta Fanney // einn góður grautur

Í fyrirlestri sínum kannar Ásta möguleika tungumálsins og flutning orða frá einum stað til annars. Hún lítur á gjörninga sem eins konar andlega athöfn og notar draumkennda afbyggingu raddarinnar til að afhjúpa dulda og óreiðukennda þekkingu sem falin er í tungumálinu. Hún mun segja frá verkum sínum sem má út skil milli ljóða annars vegar og gjörninga og myndlistar hins vegar og tala um vinnuferli sitt þar sem hún vinnur með ólíka miðla, oft á núningspunktum væntinga og veruleika og hernig hún fléttar saman kímni við alvarleika. Tenging milli hluta er mikilvægur þáttur af hennar nálgun þegar hún bræðir saman tónlist, kvikmyndir, teikningar og gjörninga ásamt því að gera tilraunir með orð, hljóð, form, bókstafi og tákn sem oft þykja sjálfsögð í daglegu lífi.

,,Ég hef áhuga á andlegum, dulspekilegum þáttum mannlegrar upplifunar, bæði persónulegum og félagslegum. Ég vil kanna hvernig við getum fært okkur nær innsæinu þegar tækni á það til að einangra okkur frá hvert öðru. Út frá þessum pælingum taka verk mín kannski oft súrrealíska stefnu í átt að abstraktion með eins konar flúxus ívafi. Þetta er einhver blanda, einn góður grautur”’

Ásta Fanney tjáir hverfulleika drauma með verkum sínum þar sem margir heimar mætast.
Verk hennar birtast og hverfa jafnóðum, þau sniðganga niðurstöður en mynda vettvang þar sem mörg sjónarhorn, tímalínur og söguþræðir renna saman í margslungna heild sem umvefur á kunnuglegan en jafnframt framandi hátt.
Líkt og yfirborð vatns, fela verkin í sér hulið dýpi en endurspegla einnig víðáttuna að ofan í augnabliksglampa. Eftir virðast aðeins vera fljótandi agnir en mjúk undiralda vofir, falin, ósnertanleg eins og nikk eða blikk frá ókunnugum í fjarska.

the fierce magic hill of high joy and tremendous chaos

Sigurðardóttir’s practice evokes the transience of dreams, blending multiple worlds and
artistic disciplines into one. Her works simultaneously appear and disappear, their results
often evading one’s grasp as different perspectives, timelines, and storylines come together
in a multifaceted whole that envelops the viewer in a familiar yet alien way. Like the surface
of water, Sigurðardóttir’s works embody unseen depths while also reflecting the vastness
above in a momentary glimmer. Only an afterimage seems to remain floating there, but an
undercurrent looms, hidden, intangible like a nod or a wink from a stranger in the distance.